Patty van Delft

Paniek klauwt zich in mij vast. Ik moet een wapen hebben!
Een klap tegen mijn borst slaat de lucht uit mijn longen. Er is een Morbide van de muur op Dana’s rug gesprongen en die zit nu tegenover me op haar nek. Bruut grijpt hij met zijn klauwen naar mijn keel. Ik zet mijn nagels in zijn vlees en trek om de verstikkende druk te verlichten. De Morbide wijkt geen duimbreed en ik worstel om vrij te komen. Danaleth wentelt om haar as in een poging het gedrocht van haar rug te krijgen, maar hij houdt zich stevig aan mij vast. De riemen van het vliegharnas snijden in mijn bovenbenen door de extra druk. Mijn keel schrijnt en langzaam verlies ik het bewustzijn. Ik moet iets doen!
In een opwelling laat ik de klauwen los waarna de druk op mijn keel toeneemt. Koortsachtig graai ik naar de riemen om mijn benen. Ik negeer mijn brandende longen en de zwarte vlekken voor mijn ogen en maak met bevende handen het vliegharnas los. Blijf … recht vliegen, sein ik met moeite naar Danaleth. Met mijn laatste kracht sla ik de losse riemen van het harnas om de nek van de Morbide, wikkel het leer eenmaal om mijn polsen en trek zo hard ik kan. Geschrokken laat het monster mijn hals los en klauwt naar het leer om zijn nek. Piepend zuig ik grote happen zuurstof naar binnen. Mijn zicht wordt helderder en ik span me tot het uiterste in. De bloeddoorlopen, gele ogen van de Morbide puilen op een walgelijke manier uit. Zijn keel produceert een verstikt gerochel en hij slaat me hard in mijn gezicht. Mijn hoofd klapt naar achteren door de slag, maar ik laat het leer niet los. Opnieuw een stomp, dit keer in mijn maag. Kokhalzend houd ik mezelf met behulp van de riem overeind.
Ik hang nu met mijn volle gewicht aan de leren band, de spieren in mijn armen protesteren heftig en het leer snijdt in mijn handpalmen en polsen.
Niet loslaten!
Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk verstijft het lichaam van de Morbide voordat hij verslapt. Voor de zekerheid ruk ik nog eenmaal hard aan de riemen voordat ik mijn handen ontspan. Hijgend duw ik het dode gewicht van me af en kijk het na terwijl het naar beneden stort.
Veel tijd om bij te komen krijg ik niet; een nieuwe lading spreuken doorklieft de lucht en Dana duikt om ze te ontwijken.
Te laat realiseer ik me dat ik niet meer aan haar vastzit. Ik glijd opzij en mijn maag maakt een duikeling. Mijn handen vinden geen grip op haar gladde schubben. Een abrupte ruk aan de leren riem die nog altijd om mijn pols gewikkeld zit laat het bot kraken. Een verlammende pijn schiet door mijn arm. Het leer van het harnas glipt van mijn slappe pols en ik gil het uit als ik van mijn draak tuimel. Dana slaakt een angstige brul en draait zo snel mogelijk, maar een pijlenregen verhindert haar beweging. Ze kan me nooit op tijd opvangen! Doelloos graaien mijn handen in de lucht, de grond komt in een duizelingwekkend tempo op me af. Mijn maag draait zich om en om. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en wacht op de klap…