Nog maar eens een klein stukje uit Het Zwarte Kristal…

De onrust die van de groep afstraalt, is duidelijk voelbaar. Onrustig geschuifel van onwennige voeten. Het krakende gefluister van lang onge­bruikte stemmen laat de takken van het bos onheilspellend ritselen. Haar fascinatie voor mensen is voor haar zusters onbegrijpelijk. Zelfs voor haarzelf is het vreemd. Waarom is ze niet zoals de anderen?

Hoewel de emoties van de Wijzen heel anders zijn dan die van ons, en trouwens ook heel anders dan die van de tweebeners, zijn angst en onrust emoties die elk levend wezen begrijpt. Ik graaf me nog wat dieper in de gedachten van de Wijze en laat mijn geest verder met die van haar samensmelten. We sluiten onze ogen en tasten de lucht om ons heen af. Een regenbui lijkt op komst, maar het is niet meer met zekerheid te zeggen. Het weer voorspellen is sinds de instabiele verbinding met de Buitenwereld onmo­gelijk.

Een zacht gezoem kondigt de komst van de laatste Wijze aan. De Orde is compleet, elf is het magische getal, en de bijeenkomst kan beginnen.

May heeft zich bemoeid met zaken van de mens. Iets waar de Orde strikte regels voor heeft. En bij overtreding van die regels… Tja, wat ge­beurt er dan eigenlijk? Het schijnt nooit eerder te zijn voorgekomen.

Plots is het stil. De schuifelende voeten staan als oude wortels in de grond, het geroezemoes is weggestorven. Niets om ons heen beweegt meer. Het woud lijkt te wachten op wat het Hoofd van de Orde te zeggen heeft.

Voorzichtig kruip ik dichterbij. Anders dan de mensen, lijken de Wij­zen mijn aanwezigheid, mentaal of fysiek, altijd op te merken.

O, nee! Ineengedoken en met mijn tanden op elkaar hoop ik dat het meevalt, maar helaas… Een geërgerde krijs van de Oudste klinkt wanneer ik per ongeluk een boom omver duw. Alles is ook zo ontzettend breekbaar!

Ik richt mijn blik nederig op de kring voor mij, terwijl ik verbonden blijf met Maydrala…