Een rilling gaat door me heen.
Je wilt een tweebener op je rug nemen?
Torragh haalt mentaal zijn schouders op. Dat is uiteindelijk de bedoeling toch, dat we door samenwerking de vijand verslaan? Om dat te bereiken moeten onze jongen de mensen op hun rug dulden. Hoe kunnen ze anders samen vechten? We kunnen niet van onze jongen vragen wat we zelf niet bereid zijn om te doen.
Mijn zilveren vriend heeft gelijk, maar toch. Het idee om een mens te dragen alsof we niet meer zijn dan een rijdier stuit me tegen de borst. Hoewel ronduit beschamend, zie ik toch geen andere oplossing. Ik laat de leider van de tweebeners weten wat het plan is en trek me uit zijn gedachten terug. Met een zucht bereid ik me voor op het volgende obstakel: mijn broeders en zusters meedelen dat ze een mens moeten dragen…

Absoluut niet!
Zie ik eruit als een paard?
Je bent onze leider, maar er zijn grenzen!
Vermoeid sluit ik mijn ogen; hier was ik al bang voor. Draken zijn trots, hun eergevoel bewaken ze als een nest vol eieren. Ik kan het ze niet eens kwalijk nemen, maar onze missie is nu belangrijker.
Ik ben er ook niet blij mee, Maar we hebben ingestemd met het plan om onze jongen aan de mensen te verbinden. Zij zullen de rest van hun leven samenwerken met de tweebeners. Is het dan werkelijk zo’n grote opgave om voor één keer jullie trots in te slikken?
Torragh sluit zich bij me aan: Ik heb er geen moeite mee, alleen voor deze keer.
Isodargh slaat geagiteerd met haar staart waardoor er een stuk rots afbreekt. Mij niet gezien.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en de rook kringelt uit mijn neusgaten. Jullie doen wat ik je opdraag. Ik ben de leider en ik zeg hoe het gebeurt.
De bronzen draak buigt onderdanig haar hoofd, maar haar uitstraling blijft opstandig. Ik vraag veel van mijn broeders en zusters, dat besef ik heel goed. Maar het is de enige manier, of we het nu leuk vinden of niet…